Eind september ben ik in Santiago de Cuba aangekomen. Het zal de meest afrikaanse, de meest muzikale en de meest hartstochtelijke stad van Cuba moeten zijn. Wel, ik kan met geen van deze omschrijvingen eens zijn. Volgens mij is het te danken aan het carnaval. Buiten het carnaval en seizoen valt er niet zo veel te beleven. Onder dat hartstochtelijke kan ik me nog enegzins iets voorstellen, want ik ben daar een deel van mijn hart achtergelaten.

Na 12 uur durende reis en meer dan 1/2 uur vertraging stonde oude bekende Yuri op het station op me te wachten. Hij heeft zijn goede zorg niet alleen in Havana laten zien, maar ging verder met de zaken vor me te regelen ook in Santiago. Het mooie slaapplaats bijn zijn familie , eten voor zeer aantrekkelijke prijs en grote kopjes koffie zonder suiker. Op Cuba de koffie die bij mensen thuis of op straat wordt geschonken is meestal sterk en al gesuikerd. Men drinkt het uit een klein kopje. De tijd van pizza´s en slecht eten was afgesloten kapitol. Chicharritas (bakbanaan), potaje (dikke soep gemaakt van zwarte of rode bonen), arroz con pollo (stoofpotje van kip met rijst), camarones (cubaanse garnalen), tostones (plakjes bakbananen in olie gekookt), elk avond gemengde salade met fruit...uff ik voelde me als koningin toen ereten werd geserveerd. Dat alles voor 3-4 CUC, terwijl kleine pizza 2,50 CUC kost. Zo Michael heb je er spijt van dat je niet langer bent gebleven?

De meeste dagen in Santiago heb ik relaxed doorgebracht. De bezoeken aan Castillo del Morro en Basilica del Cobre waren verbonden aan het reizen in de vrachtwagens. Heel goedkoop, 100% cubaans en bovendien avontuurlijk. De trucks bieden de oplossing voor de voortdurende schaarste aan openbaar vervoer. Jammer genoeg zijn er in de vrachtwagens geen toeristen te vinden

Het dorp El Cobre lag in prachtig omgeving en was ooit beroemd om zijn kopermijnen waar een groot aantal slaven werkte. Tegenwoordig is El Cobre bekend als de plaats waar de beroemdste kerk van Cuba staat. Al vanaf de verre afstand was muziek te horen. Op het klein pleintje waren mensen verzameld , de mengeling van jong en oud, één grote kleurrijke masa. De lokale band , gok ik, speelde met heel oude instrumenten, het acustiek happerde ook, maar dat heeft het sfeer alleen maar geholpen. Dansend en klappend vroeg het publiek elk keer om een ronde meer. Achter het muurtje, in de buurt, ging klappen door. De kinderen hadden een les lichamelijke opvoeding. Tussentijds genoot ik van een sinasappel, het geschenk van mijn buurman op het plein. Dezelfde avond keerde Yuri terug naar zijn werk met vervalsde papieren om aan te geven dat hij ziek was en dat hij volgens de medische rapport 1 week resttijd nodig had. Wel, waarschijnlijk had zijn baas met hem medelijden, want hij stonde volgende dag met grote glimlach voor de deur. Dat beloofde leuke tijd samen in Baracoa.

Baracoa betekent natuur, zeggen de Cubanen en het is waar. Ik heb letterlijk het beste voor het laatst bewaard. Het verbouwen van cacao, kokosnoten en bananen zijn de belangrijkste middelen van bestaan in Baracoa.Een dichte vegetatie rijst boven de gebouwen uit en is zelfs sommige huizen binnengedrongen. Traditionele hutten met daken van plambladeren,wassen van kleding in de rivieren, gebruik van de ouderwetse platte kano van indiaanse oorsprong en biosfeerreservaat bestempeld door Unesco maakte de oudste stad van Cuba het unieke plaats. El Yunque, Rio Toa en Boca de Yumuri zijn top 3 van Baracoa. Om Rio Toa en Playa Maguana, 21 km van Baracoa te bereiken zonder de taxi hebben op 4 verschillende manieren gedaan: lopend, met de paard, Lada auto en uiteindelijk heeft ons een vrachtwagen op zanderige weg afgezet. Meteen in het begin van het strand heeft ons een varken verwelkomd. Geen honden op het strand zoals in Nederland, maar de varken die schoon en mooi willen zijn. De dag na stonden we op het plein met de taxicheufeurs te onderhandelen over de prijs voor een rit naar Boca de Yumuri. We zouden de kosten met 2 spaanse jongens kunnen delen, maar toen we de prijs hoorde, ondanks dat we voor het kerk waren wilden we met ze allemaal flukken. Het was dus weer eens tijd voor iets illegaals onder te nemen. Het heeft Yuri minder dan 5 minuten gekost om iemand te vinden die ons voor de helft zal weg brengen. In de terreinauto zonder de licencie hebben onze billen 30 minuten last van de hobellige weg gehad. Met de boot steekde we de rivier over om vervolgens van mooie wandeling langs de rivier te genieten. Om van het dorst af te komen ging een jongen die we daar ontmoette de kokosnoten plukken en aan de stenen openmaken. Als ik wist dat we onderweg terug door de politie worden aangehouden heb ik niet zoveel kokoswater gedronken. De controle en praten met de politie over de vervolgens van 3 toeristen in de auto zonder licencie te vervoeren heeft me bijna mijn blaas gekost en Castro, onze cheufeur zijn cubaanse maandsalaris. Om Yuri niet tekort te doen was hij deze keer aan de beurt. Hij moest met de politieman voor een verhoor naar het politiebureau. Ze kregen een tip dat hij vaak gezien wordt in het gezelschap van de toeristen. Na alle vragen te hebben beantwoordt: wat hij met me doet, waar we over praten, waaroom hij met me verblijft...en meer dat onzinnige gelul heeft hij het politiekantoor kunnen verlaten. Vol woede keerde hij terug. Hij was boos op zijn land en het systeem.

Dinsdag 7.10. was ik precies 1 maand op Cuba en had dus nieuwe visum nodig. Deze kreeg ik zonder problemen. 25 CUC armer en na een les geduld te hebben mocht ik 1 maand langer blijven. Laatste dagen met Yuri heb ik in Santiago de Cuba doorgebracht. Voor hem was het bijna de tijd om zijn gezicht op het werk te laten zien en voor mij de tijd om terug naar Havan te keren en het reis naar Mexico voorbereiden. Van 09.-15.10. stonde Havana in de teken van Nederlandse film festival. In de Charlie Chaplin bioscoop waren dagelijks 3 filmen te zien. Het aanbood was niet 'the best', maar 2 cubaanse pesos in vergelijking met 9 euro lieten me niet koud. Het humor had ik zeker nodig want zoals voor Cuba moest ik voor Mexico ook retourticket kopen. Mijn slowaakse nationaliteit zorg elk keer voor extra kosten.

15.10. om 13.00 uur heb ik Esther, de dame bij wie ik in Havana slaapte voor het laatst gezoend en met de bus naar het vliegveld gereden. Komende 2-3 maande zal Mexico mijn homeland zijn. Pioneros por el comunismo, seremos como el CHE. Deze woorden kent elk Cubaan. Voor mij is het nu de tijd om een afscheid te nemen, maar ik hoop ze ooit weer te horen.

Lieve vriendtjes, ex-collega´s, familie ik heb een kleine oproep aan jullie. Deze weblog heb ik voor jullie aangemaakt zodat jullie een beetje idee hebben waar ik ben en hoe het met me gaat. Ik kreeg een ruimte voor 200 fotos gratis. Gisteren heb ik zelf een ruimte voor100 nieuwe fotos gekocht. Het zal me heel veel plezier doen en helpen als iedereen die datwilt en van mijn fotos genietvoor me een ruimte als kado koopt. Je kunt kiezen van meerdere bedragen, elk hulp is welkom! Bedankt alvast.

Dikke kus.

Mira